Vertrekpunt van smart cities- projecten moet altijd maatschappelijke uitdagingen zijn en het maken van beleidskeuzes in functie van het samenleven. De vraag waar de stad behoefte aan heeft om een leefbare stad te worden staat daarbij centraal. Technologie kan een aantal zaken faciliteren maar de uitdagingen formuleren waarop ze antwoorden moet bieden, moeten we zelf formuleren.
De vereiste holistische aanpak vertrekt vanuit de noden van alle stakeholders en reikt dus verder dan het beheer van een intern stadsproces. We moeten samen met die stakeholders het ontwerp van de stad van de toekomst maken.
Alhoewel de technologie alles faciliteert, is het aan het beleid om keuzes te maken: voor welke stedelijke problemen en levenskwaliteiten wil het beleid prioritair de technologie oplossingsgericht inzetten. Goed toegepast bevordert het cocreatie tussen de overheden, bedrijven, kennisinstellingen en burgers. Een smart city steunt op de quadruple helix. Het impliceert ook de ambitie om de stad van de toekomst niet over te laten aan grote marktspelers.
Of de Vlaamse stad slim wordt of niet, zal afhangen van de graad van integratie tussen beleidsdomeinen, infrastructuren en data. Want een smart city vergt een systemische aanpak over alle bevoegdheden en sectoren heen. De welbekende Vlaamse verkokering en versplintering van bevoegdheden staat het in de weg. Studies over e-governement geven aan hoe ook op technisch niveau zo ‘n versnippering woedt. Om de sociale, economische en ecologische problemen aan te pakken combineren smart cities de nieuwste ICT-toepassingen met kwalitatieve open data - verzameld via infrastructuur, architectuur, dagelijkse voorwerpen en zelfs ons lichaam - die real-time-informatie leveren.
